Chodził mi też właśnie po głowie taki temat
Troche teorii z Hipologii Grabowskiego :
Regionalne odmiany to : kielecka, lubelska, sądecka o dąbrowskotarnowska.
Odmiana kielecka ukształtowała się w znacznej mierze przez oddziaływanie w ciągu wieku ( od roku 1817 do 1915 ) na pogłowie konie miejscowych uszlachetnionych uprzednio krwią orientalną, reproduktorów PSO Janów Podlaski: półkrwi angielskiej i angloarabskiej oraz ras czystych. W czasie okupacji austriackiej podczas I Wojny Światowej, począwszy od roku 1915 zaczęły się na Kielecczyźnie silne oddziaływanie węgierskich szczepów półkrwi: schagya, dahoman, gazlan, gidran, furioso, przedświt. W okresie międzywojennym ogiery tego typu były używane nadal często. Charakter hodowli terenowej kielecczyzny był zawsze skierowany na rasę angloarabską, a w niektórych jej rejonach bardziej nawet na orientalną. Hodowla ta miła najmniej ze wszystkich odmian konia małopolskiego domieszek krwi anglonormandzkiej i wschodniopruskiej lub poznańskiej. Okoliczności te sprawiły, ze konie kieleckie przedstawiają najczystszy pratyp rasy małopolskiej.
Odmiana lubelska kształtowała się do roku 1915 podobnie jak odmiana kielecka. Od końca XIX wieku przez cały okres międzywojenny staniało na Lubelszczyźnie kilka stadnin prywatnych, które opierały swą hodowlę na obcej krwi: np. Osmolice i Klemensów – anglonormandy, Bychawa i Wojsławice – wschodbioprusy, konie niemieckie, Piotrowice – karabachy. Były tez stadniny, które hodowały konie zimnokrwiste oraz pogrubione. Za czasów II Rzeczypospolitej i Polski Ludowej używano ogierów poznańskich i mazurskich. Co za tym idzie genotyp konia lubelskiego nie jest tak czysty jak konia kieleckiego, co powoduje pewne różnice fenotypowe.
Odmiana sądecka konia małopolskiego powstała i rozwinęła się na terenie byłych powiatów nowosądeckiego i części limanowskiego. Podłożem były nieduże gorącokrwiste konie wszechstronnie użytkowe, pochodne tureckich orientali, koni węgierskich i siedmiogrodzkich. Rok 1812 był momentem przełomowym dla tej hodowli, gdyż z założonych wówczas państwowych stad ogierów w Drohowyżu i Olchowcach na punktach kopulacyjnych w Sądecczyźnie rozstawiono reproduktory półkrwi arabskiej z austrowegierskich stadnin w Babolnej i Radowcach. Były to między innymi na początku ogiery : el Bedavi, gidrany, schagye, a poźniej amurathy, dahomany, gazlany, marzouki i inne. Od drugiej połowy wieku XIX zaczęto „pogrubiać” stosunkowo drobne pogłowie ogierami z rodów o przewadze pełnej krwi angielskiej, jakimi były : noniusy, furioso, north stary, ostregery, anoniusy, cavaliery. Pod koniec wieku XIX uzupełnił je szczep przedświt. Te rody i szczepy wprowadziły odsetek krwi anglonormandzkiej, która dobrze się asymilowała z pogłowiem koni Sądeczczyzny. Wkrótce z potomstwa wybiły się furioso i przedświty, a reproduktory tych dwóch szczepów uznano za najlepsze ameliatory tamtejszych koni uszlachetnionych krwią orientalną. W roku 1935 nabyto dla Sądecczyzny pięć ogierów furioso typu radowieckiego, które odegrały duża rolę w hodowli sądeckiej. Po II Wojnie Światowej w roku 1952 importowano z Czechosłowacji 14 ogierów szczepów furioso i przedświt bardzo dużego kalibru, znacznej masy ciała, limfatycznej konstytucji i ciemnego umaszczenia. Konie sądeckie reprezentowały typ konia wszechstronnie użytkowego, szlachetnego, rączego, wytrzymałego o zrównoważonym temperamencie.
Odmiana dąbrowskotarnowska rasy małopolskiej wytworzyła się w byłym powiecie Dąbrowa Tarnowska i północnej części byłego powiatu Tarnów. Konie dąbrowskotarnowskie są pochodnymi gidranów łączonych od połowy wieku XIX z orientalnymi klaczami miejscowymi. W porównaniu z innymi odmianami koń dąbrowskotarnowski miał większą ilość pełnej krwi, reprezentując typ angloaraba półkrwi, Charakterystyczną dla tej odmiany jest maść kasztanowata, ale trafiały się także konie gniade. Koń dąrowskotarnowski był ze wszystkich odmian najbardziej rosły, kościsty i wykazywał największe zdolności skokowe.
Różnice w wymiarach podstawowych między odmianami koni małopolskich na ogół nie były duże. Rodowody koni małopolskich były zróżnicowane wskutek odrębności ich pochodzenia sprzyjało to jednak heterozji wewnątrzrasowej.
Najbardziej skonsolidowaną była odmiana dąbrowskotarnowska, która była najmniej spokrewniona z pozostałymi odmianami. Odmiana lubelska wykazywała nieco większe spokrewnienie z kielecka, a kielecka z sądecką.
